Ik weet niet waar precies het mis gelopen is tussen ons.

Ik had het in elk geval niet zien aankomen, die mooie vrijdag.  

Het was nochtans zo'n zeldzame dag waar het huis spic en span lag, en vooral ook blééf liggen, met dank aan de poetsvrouw en de onvermoeibare wasmachine.  Zo'n dag waar ik enkel de vogels hoorde zingen, omdat onze kroost dat elders deed. Week hier, week daar, en curverbakken met een retourticket, volgens de afspraken van de EOT. 

De zon gaf een voorsmaakje van meer prachtige zomeravonden, en ik nam je mee naar eindelijk nog eens een concert in Brussel. 

Toegegeven, ik had je niet gevraagd of je wilde thuisblijven.  Dat deed ik eigenlijk nooit, bedenk ik nu...Ik besliste altijd in jouw plaats. Terwijl jij misschien  liever thuis was gebleven, achteraf bekeken.  Een avondje lui op de bank, naast de hond, na die drukke week: had je dat liever gedaan?

Bovendien had ik ook nog een vriendin mee uitgevraagd.  Je kende haar nochtans goed, jullie hadden eerder al vaak contact.  Was het omdat ik meer aandacht aan haar besteedde dan aan jou? Ik negeerde jouw nerveus trillen meermaals, dat besef ik maar al te goed. Ik heb je tussendoor enkele keren vastgepakt, terwijl Calexico de pannen van het AB-dak speelde. Dat heb je gevoeld, toch? 

We hadden het zo goed samen, jij en ik.  Altijd was jij bij mij.  Mijn mama ergerde zich daar vreselijk aan. Johanna wees me er trouwens ook vaak op, dat ze me altijd moest delen.   Ze hadden gelijk.  Al trok ik me daar niks van aan, want ik wilde jou er altijd bij.

Hat kan dus niet zijn dat ik je te weinig aandacht gaf. 

Was ik dan te verstikkend in onze relatie? Vond je het dan niet leuk dat ik je bij het ochtendgloren wakker maakte?  Ik liet je zelden uitslapen, dus die wekelijkse 'Buona Domenica’ was misschien toch niet zo'n goed idee ? 

Ik heb er te weinig bij stil gestaan dat deze ratrace onhoudbaar voor je was. Dat je nooit een dag vrijaf had, en ik nooit rekening hield met jouw nood aan rust.  Dat je liever wat meer oplaadtijd had gekregen. 

Ik mis je.  Ik mis je als ik wakker word, en ik niet naar jou kan kijken. Als ik zonder jou op stap ga. Je bewaarde mijn herinneringen, je was mijn back-up, mijn kalender en mijn agenda.  Mijn fotograaf, mijn vriend...Al mijn vrienden kende je, en je wist nog vóór mij wat iedereen tegen me zou zeggen.

Ik had je meer vrij moeten laten, dat zie ik nu wel in... Al dat getater met vriendinnen over mannen, keramiek en nieuwe koffiehuizen, over het wel en wee van de wereld en de flauwe moppen die passeerden.  Was je dat kotsbeu?

Ik had zo graag op een minder bruuske manier afscheid van jou willen nemen. 

Ik heb je niet eens kunnen bedanken voor de voorbije jaren. Noch voor je fijne gezelschap. Ik heb me nooit meer verveeld sinds de dag dat jij in m’n leven kwam. Je leerde me sociaal zijn in de virtuele wereld. Je bewaarde mijn boodschappenlijstjes in jouw notities, je wist de verjaardagen van al mijn liefsten en zelfs van de vage kennissen. 

Zonder jou voel ik me onzeker. Bang dat ik niets meer weet, dat ik in een zwart gat zal vallen, dat de verveling en de leegte me zal overvallen. 

En nee, je was niet perfect. Maar dat ben ik ook niet. We hebben allebei onze littekens, onze krassen en kneuzingen. Maar we vulden elkaar aan.  Het zal niet meer hetzelfde zijn zonder jou.  Ik zal leren uit de lessen die jij me gaf.  Wie na jou komt zal ik vrijer laten, ik zal  minder veeleisend zijn, en ik weet nu zeker dat het beter is om af en toe dingen apart te doen.  Dat ik er eens alleen moet op uittrekken bij voorbeeld. Dat verveling nodig is om creatief te kunnen zijn . Dat het gezonder is om de ochtenden in stilte  door te brengen.  Dat de batterijen af en toe wat langer moeten opgeladen worden.

Ik wens je een lang en gelukkig leven toe, zonder ongelukken. Dat er goed voor jou wordt gezorgd, dat je niet mishandeld wordt, of niet bij het  vuil wordt gezet. 

Niks dan goeie herinneringen bewaar ik aan ons beiden. 

Je was er voor mij op de goeie en de minder goeie dagen. Je was er bij de start van m’n nieuwe leven.  Dat vergeet ik nooit. Dankjewel daarvoor.

En aan de dief die je van mij heeft gestolen:

Ik begrijp je niet.  Waarom?  Je kent mijn toegangscode niet.  Het hoesje is tot op de draad versleten en is volgens mijn omgeving zelfs gênant lelijk.  De berichtjes waren trouwens helemaal niet voor jouw ogen bestemd.  De vraag of we helemaal naakt zouden gaan in de sauna was een louter praktische vraag zodat Els daar niet voor schut zou staan.  En als ik vraag hoeveel geld we uitleggen voor de verjaardag van Sofie heeft dat niks met gierigheid te maken, maar alles met voorbereiding en planning.  Dus hou je geile blik en je bekrompen oordeel over mij maar voor jou, vuile dief. 

Hopelijk geraak je helemaal in de war van mijn ontelbare whatsappgroepjes.  Zo heeft ‘Ibiza-meisjes’ helemaal niks te maken met het ‘Aperol’-groepje noch met het Happy Birthday- groepje.  Ik hoop dat je tuureluut wordt van alle to do’s die je zal zien. 

Ach, er zal wel een reden zijn om te doen wat je deed.  Je bent vast niet zo’n gelukzak als ik. Maar verdomme, door jou had ik wel een rothumeur want ik moest om een nieuw Sim-kaartje naar het centrum van Aalst waar het net markt was. En omdat ik de identiteitskaart van m'n Lief niet bij me had, moest ik ook nog eens terug naar huis en kon ik opnieuw een parkeerplaats zoeken. Allemaal door jou, vuile crimineel!

Gelukkig was het blonde Proximus-meisje al in de stemming voor haar nakende vakantieweek en gelukkig was er geen volk in de winkel. Gelukzak die ik ben.

Als kers op de ongeplande taart  liep ik bijna een hoogbejaard -is dat geen tautologie- nonnetje omver, die sleurend met kroppen sla, een krat aardbeien en een voorverpakte orchidee, op weg was naar de bushalte ver-ver-heelverderop.  Er was een tijd dat ik nog bloeddrukken en eksterogen heb besproken met haar en de rest van de kloosterharem. Maar vandaag kon ik haar eindelijk bedanken, met een vip-rit naar het verzorgingstehuis, voor alle verse eitjes in krantenpapier die ze verstopte in mijn dokterstas, en misschien nog meer voor alle gebedjes die ze voor mij gedaan heeft indertijd. In no time bracht mijn auto (ik denk niet dat ze de zwarte bananenschil heeft opgemerkt onder  haar donkerblauwe nonnensandalen) haar terug naar haar zusters, polygamisch verbonden met de Almachtige.

Ze gaat voor mij blijven bidden, zei ze. En ik geloof haar, want nonnetjes liegen nooit. 

En zo komt alles nog goed.