Zondag. Rustdag. Alhoewel, niet in m’n hoofd, waar de zinnen om 4 uur vanmorgen al naar buiten wilden en nu onophoudelijk haasje-over, estafette en verstoppertje spelen.

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Korte nachten leveren de mooiste zonsopgangen.

Het Volle Huis ligt nog te slapen. (Of te bekomen van gisteravond ? Want het veelbelovende  familieprogramma bezorgde ons eerder een wrang gevoel dan gezelligheid. De Jongste had het zelfs over uitlach-tv, terwijl ze snikkend in slaap viel.)

Overal waar ik kijk staan geschenken. Is er iemand die niet blij wordt van zonnebloemen? Veel rozen zijn er. Veel oranje bloemen ook. Fijn hoe mijn patiënten me kennen. Alhoewel, wat met al die orchideeën? Het moet een misverstand zijn: Het is niet omdat ik ooit levens redde dat ik ook hen kan reanimeren? Of misschien als ik heel luid ‘Staying alive’ ga zingen?

Planten helpen m'n groene vingers dan weer wel voor het zelfvertrouwen. De topper van alle nieuwe frisse schoonheden komt van mijn Vriendin van het eerste uur. Ze kent me als geen ander. Eerder dan mij heeft ze het licht gezien (een dag eerder, om precies te zijn ), en ook nu geeft ze weer blijk van een subliem doorzicht. Ik krijg een kanjer van een Calathea, ook wel de dramaqueen onder alle planten. Onvoorspelbaar, wispelturig, veel aandacht nodig of ze gaat lelijk doen.   Nu ik er aan denk, ik moet nog een spiegel ophangen.

De eerlijkheid  over mijn chocoladeverslaving maakte écht geen deel uit van het grote stappenplan hoor, ik zweer het!  Ik laat de eetbare diamantjes voorlopig in al hun prachtige kostbare doosjes, lekker dicht bij mekaar. Niks op tegen hoor om verleid worden rond de ochtendstond, maar havermout en de glycemische index weetjewel?

Meer nog dan de geur van lelies en de cacao bedwelmen de warme woorden op de kaartjes. Onhandig uitgedrukt of zorgvuldig bijeengezocht, alles wat geschreven werd raakt en ontroert.  Geen opsomming van medicatie dien ontbreekt deze keer, noch een to do lijstje van al hun kwaaltjes en klachten, maar woorden van dankbaarheid en erkenning.  

Woorden om de beste versie van mezelf te beschrijven. Veel superlatieven. Niet over mijn humeurig gedoe de eerste dag na een zonnige vakantie, noch over mijn haastige stap naar de volle wachtzaal als ik drie kwartier vertraging heb. Ook geen bewierroken van mijn stressbestendigheid als twee telefoons gelijk gaan en er aan de deur wordt geklopt terwijl er iemand flauw valt bij de bloedafname.   Een medaille voor jullie begrip en geduld en medeleven zou niet overdreven zijn.

Complimenten voor mij in overvloed. Niet in het crematorium (liefst oranje bloemen daar, rond wat van me overblijft na de oven. Die dan worden uitgedeeld nadien. En veel kleur in jullie outfits, en rondkruipende peuters graag! Kunnen we dat al afspreken, please? ) maar nu al, hoe fijn is dat??

Ik wenste het de cassière in de Lidl gisteren ook toe, zo’n week waar iedereen haar stuurt en zegt hoe goed ze wel is. Hoe we vol bewondering toekijken hoe snel ze alle barcodes opspoort. Hoe ze voorzichtig maar kordaat de blauwe bessen en bananen richting plooibox begeleidt. Dat haar goeiedag deugd doet en moed geeft, voor we voor de zoveelste keer de melkpakken en de speeltijdkoeken zullen inladen in het nukkige karretje en weer zullen uitladen in de autokoffer vooraleer ze thuis alweer uit te laden en ze vervolgens nog een laatste keer in de kasten te proppen om in een mum van tijd het raadsel ‘hoe dat, ze zijn allemaal al op??’ in geen eeuwigheid te kunnen oplossen.

Pluimen en laurierkransen verdient ze, om al dat gezucht en gezaag te doorstaan van al die klanten die nochtans vroeger dan zij aan het weekend kunnen beginnen. Een mariachi-band bij haar thuiskomst graag!  Zing een lofzang voor haar , zij die haar afgunst verdringt bij al die decadente delicatessen. Een ode aan haar verdraagzaamheid van de arrogante blaaskaak met z’n dikke portefeuille die haar uitkaffert, terwijl zij zorgvuldig haar uitgaven bewaakt om de maand te halen, zodat ze cadeautjes kan geven aan haar kroost met Kerst.

Met een laurierkrans is het wellicht niet echt comfortabel werken. En die Mariachi maken het misschien wel te bont als je met hoofdpijn thuis komt ’s avonds (dat microotje in je oor ook zeg, en dan telkens die klanten tellen aan je kassa, ik zou er gek van worden!).

Wat ik wel kan doen : Ik ga je vriendelijk terug groeten, ik ga naar je kijken en je ook écht zien, jij die ervoor zorgt dat ik de keuken weer lekker kan doen ruiken en dat ik het voor mijn liefsten gezellig kan maken. Ik ga je gemeend bedanken, en je een fijne avond toewensen. 

(Je hebt gelijk: die decadente delicatessen zijn eerder in die andere supermarkt te vinden. Ook daar ga ik je collega’s zien, en groeten, en bedanken.

Tijd voor een koffietje nu. En een praline. Wedden dat de eerste niet is wat ik hoopte, en ik er een tweede moet proeven?

Buona domenica!

Leef je allerbeste Leven.